Ήταν όλοι τους ξανθοί

Πήγα στο Μάλαμα χθες στο Αντιρατσιστικό. Κοίτα τώρα. Από τη μία έκπληξη στην άλλη. Με το που φτάνω βλέπω τον Αντρέα. Ίσως και ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας. Πρέπει να πήγαινα δευτέρα Γυμνασίου. Ήταν η πρώτη φορά που είχα βγει χωρίς τους γονείς μου ή τουλάχιστον η πρώτη που θυμάμαι. Και το πρώτο μεγάλο γλέντι. Όργανα και χορός τρελός. Ο Αντρέας με κοίταζε συνέχεια. Ήρθε και χόρεψε δίπλα μου. Κάπως σα να με θαύμαζε. "Πάμε έξω;" μου λέει. Πήγαμε. Θυμάμαι ακριβώς το βράχο που καθήσαμε. Έσκυψε να με φιλήσει κι εγώ το απέφυγα. Δεν ξέρω γιατί. Μετά το σκεφτόμουν συνέχεια. Κοιμόμουν δίπλα στη γιαγιά μου και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ο Αντρέας. Ίσως και για χρόνια. Αλλά κυρίως τα καλοκαίρια. Τους χειμώνες είχα άλλους να σκέφτομαι.
Πάντα ήλπιζα να ξαναγίνει κάτι. Στο Λύκειο ο Αντρέας τα έφτιαξε (έτσι το λέγαμε) με τη Χαρά. Κι η Χαρά έγινε μία από τις καλύτερές μου φίλες. Αν και στην αρχή την αντιπαθούσα μόνο και μόνο γι' αυτό.
..."Ελεύθερος" μου είπε μεταξύ άλλων χθες. "Εσύ δεν είσαι ελεύθερος" του είπα. Δυσανασχέτησε. "Έτσι δε λένε στο χωριό; Είσαι ή ελεύθερος ή παντρεμένος" συνέχισα. "Ναι, σωστό" παραδέχτηκε. Μία μέρα πριν 2 χρόνια; μου σύστησε τη γυναίκα του. Έμεινα. Τετελεσμένα γεγονότα. "Αν και τώρα αισθάνομαι πιο ελεύθερος. Δεν ξέρω η ασφάλεια;"
Χρήσιμο. Το κρατάμε.
Μετά πήγα για χορό. Αυτό που χορεύουμε εμείς σαν τσιφτετέλι, οι Λιβανέζοι(; δεν ξέρω ακριβώς την καταγωγή τους) το χόρευαν κυκλικά. Γαμάτο. Αν και με πάτησαν πολλαπλώς. Ποιος ξέρει πόσο καιρό είχαν να χορέψουν. Βασικά με πήρε ο Τζόναθαν ο Ισραηλινός να πάμε για χορό. Δεύτερη μέρα που τον έβλεπα στη ζωή μου.
Βαρέθηκα μετά από 3-4 χορούς, μπορεί να είχε αρχίσει και ο Μάλαμας, κι έφυγα. Στη διαδρομή βλέπω το Στέφανο. Ο Στέφανος είναι πολύ καλός φίλος μιας άλλης αγαπημένης φίλης μου, που έχουμε χαθεί τελείως. Ήθελα μέρες να τον δω. Τον συναντούσα τυχαία σε εκδηλώσεις αλλά δεν είχαμε μιλήσει. Σκεφτόμουν μήπως τον είχα προσπεράσει ενώ δε θα΄πρεπε κι ήθελα την ευκαιρία να αναθεωρήσω. Νάξος, σ' άρεσε η παράσταση; , η φίλη μας είνια καλά; Μάλλον τον βομβάρδισα. Όταν ήμουν στη σχολή είχε πει ότι ήμουν ωραία κοπέλα στη φίλη μας κι εγώ απάντησα ότι δε μ' αρέσουν οι ξανθοί. Τι ειρωνεία! θα συναντούσα τα ξημερώματα της όλους τους ξανθούς που μου άρεσαν. Όλους όμως έτσι; Από όλα τα χρόνια και όλες τις περιοχές.
Μόνο τον Αντρέα από τη Γερμανία δεν είδα. Γιατί; Θα ταίριαζε στο Αντιρατσιστικό.
Πάω στο Μάλαμα που έχει εν τω μεταξύ αρχίσει, κάποια στιγμή λέω να πάω για νερό. εκεί είναι ο Τζόναθαν. Κι αυτός είναι κατάξανθος. Βασικά είναι ολόιδιος με το Χριστό. Είναι έτσι πολύ ανοιχτός... παίζει κιθάρα και κάτι που δε θυμάμαι στους δρόμους για να ζει. Έχει έρθει εδώ και 1 μήνα από το Ισραήλ. "Δεν έχει που να μείνει" μου λέει ο φίλος μου ο Λιμπύ. "Θα τον πάρεις;" Όχι ρε" του λέω. Μετά από λίγο ψήνομαι. Φαντάζομαι τον πατέρα μου με το ιστορικό καρδιάς να με δει να ανοίξει την πόρτα και να με δει να κοιμάμαι με το Τζόναθαν. Σκέφτομαι να μην έχω που να τον αφήσω και να τον παίρνω σε διάφορα μέρη μαζί μου και τέτοια.
"Πάω να βρω καμιά ρακή" λέω. Μας έχει αφήσει ντέρτια ο άλλος ο ημίξανθος. Και ως εκ θαύματος συναντώ και την άλλη μου ανεκπλήρωτη αγάπη, το Χάρη. "Έχεις δοκιμάσει γουρούνι ελεύθερο με μάυρες τρίχες;" μου λέει. "Όχι τ' ομολογώ με γουρούνι με μαύρες τρίχες δεν έχω πάει". Τώρα το σκέφτηκα αυτό, δεν το είπα.