Φεύγω

Φεύγω. Φεύγω από το σπίτι που έμεινα για πρώτη φορά μόνη μου. Από το σπίτι που του έδωσα 8.000 ευρώ με το που μπήκα με αντάλλαγμα την ανεξατησία μου. Την αυτοδυναμία μου. Φάυγω αύριο το πρωί. Για να μείνω με ένα αγόρι που δεν είναι ο φίλος μου. Είναι φίλος μου, αλλά όχι Ο. Φεύγω και πάω μισό τετράγωνο δίπλα. Αλλά στενοχωριέμαι. Όταν μάζευα τα πράγματα έκλαιγα. Δε θα ξανδώ από την ίδια μεριά τη χαρουπια που μπαίνει στο μπαλκόνι μου. Νιώθω σα να την εγκαταλείπω. Σα να εγκαταλείπω τις αναμνήσεις μου. Όχι ότι ήταν ευχάριστες. Ειδικά μερικές φορές, αβάσταχτες. Αλλά ήταν οι αναμνήσεις μου. Ήσουν εσύ στο κρεβάτι. Οι ατελείωτες σκέψεις μου. Οι αμφιβολίες μου. Η μοναξιά μου που έχω μέρες να τη νιώσω. Αλήθεια πού πήγε? Εύχομαι να περνάει καλά. Η Ε. μου είπε ότι η μοναξιά δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η αίσθηση της απομάκρυνσης από τον εαυτό. Μπορεί και να έχει δίκιο. Γιατί οι φίλοι μου λείπουν. Έλειπαν στην Ανάφη στην Ικαρία, αλλά ούτε τότε ένιωθα μοναξιά.
Κοντεύει τέσσερις το πρωί. Στις 8 πρέπει να ξυπνήσω να πάω να καθαρίσω και να προλάβω να μετακομίσω γιατί μετά δουλεύω. Και την άλλη μέρα το πρωί να ξυπνήσω φρέσκια για να πάω σε συνέντευξη για καινούρια δουλειά. Αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σκέφτομαι.
Οι αλλαγές μου προκαλούν πάντα αγωνία. Και τώρα όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Στην πραγματικότητα, όχι και τόσο γρήγορα αφού ψάχνω για ένα φτηνότερο σπίτι να μοιραστώ με τον Ν από το Πάσχα. Πριν το Πάσχα. Αλλά πάντα είμασταν κι οι δύο αναποφάσιστοι κι έτσι νόμιζα πως δε θα γίνει ποτέ. Και τώρα άρχισαν τα ερωτήματα: "Θα αντέξω με άλλον άνθρωπο;", "θα μπορώ να συγκεντρώνομαι?", "Λες να χάσω την αυτοδυναμία μου?". Χριστέ μου ανακαλύπτω ότι εγώ ήμουν αυτή που φοβόταν τη δέσμευση την ώρα που κατηγορούσα όλους τους άντρες που μου το έλεγαν. "Μα εγώ είμαι έτοιμη για σχέση" αντέτεινα άνετη. Και τώρα? Να, που καταλαβαίνω την αιτία του φόβου της δέσμευσης σε έναν άλλον. Που δεν είναι καν το αγόρι μου: Όταν δώσεις το λόγο σου σε κάποιον, έστω για ένα διάστημα συμβίωσης, αποκλείεις ταυτόχρονα δεκάδες άλλες πιθανότητες. Να αφήσεις τη δουλειά σου και να ταξιδέψεις στον κόσμο, να αφήσεις τη δουλεία σου και να ασχοληθείς με αυτό που πραγματικά θες, να ξεκουραστείς από τις υποχρεώσεις βάζοντας όλα σου τα υπάρχοντα σε μία αποθήκη ή χαρίζοντάς τα.
Μάλιστα. Το συμπερασμα είναι ένα. Έχω κουραστεί από τη δουλειά.
Ευχαριστώ για τη δωρεάν συνεδρία. Αλλά τώρα τι κάνουμε? Γίνεται να μη δουλεύω? Και το θέατρο με κούραζε, όταν γινόταν κάθε μέρα. Μήπως είμαι απλώς τεμπέλα? Ή μήπως πρέπει απλώς να κοιμηθώ για να μπορώ να κουβαλήσω και κάτι αύριο? Καλά, σβήνω το τσιγάρο και κοιμάμαι.
Α, πίνω και την τελευταία γουλιά του πρωινού καφέ. Του σπιτίσιου, γιατί έχω πιει άλλους δύο έξω. Κι ένα τσάι. Καληνύχτα σπίτι της ενηλικίωσης της ανεξαρτησίας μου. Καλημέρα σπίτι της συντροφικότητας, της συμβίωσης και της επανεξέτασης των ορίων μου.
Η πιο σημαντική αιτία ανησυχίας είναι ένα καφέ ακριβώς κάτω από το δωμάτιό μου. Το μόνο που αναζητούσα ήταν ένα σπίτι με ησυχία. Πώς τα κατάφερα; Μόλις το συνειδητοποίησα πανικοβλήθηκα. Σήμερα το κλείσαμε οριστικά, και το βράδυ είπα στο Ν: "Μήπως έχεις κάποιον άλλο να συγκατοικήσεις?"

Ο τρόπος που βιώνουμε τον έρωτα είναι φυσικός; Είναι κοινωνικό κατασκεύασμα; Είναι άλλο ο έρωτας κι άλλο η αγάπη; Πώς καταλαβαίνεις τη διαφορά; Πώς ξέρεις ότι είσαι ερωτευμένος; Όταν κάνεις σαν τρελός; Δεν μπορώ να απαντήσω σε τίποτα από αυτά. Δεν ξέρω τι να σου απαντήσω όταν με ρωτάς τι θα συμβεί αν ένας από τους δύο ερωτευτεί...Σα να μοιάζει με κατάρα! Εγώ το έχω για ευλογία. Κι ας έχω πονέσει βαθιά κι απερίγραπτα. Και πολλές φορές. Και κάθε φορά ήλπιζα να πετύχει. Να κρατήσει για πάντα. Τις περισσότερες φορές ήταν μόνο μέσα στο κεφάλι μου.
Τώρα εύχομαι να είναι αλλιώς. Σαν παράδεισος. Σαν ευλογία.
Είσαι υπέροχος. Κάθε φορά που σε βλέπω, μ' αρέσεις όλο και πιο πολύ.
Ήσουν πολύ κουρασμένος και πήγες στο κρεβάτι. "Κοιμήσου" σου λέω. "Θα πλύνω τα δόντια μου και θα έρθω" συνέχισα. "Όχι θα σε περιμένω" μου απάντησες, "να σε πάρω αγκαλιά". Και το έκανες. Αυτό για μένα είναι και έρωτας και αγάπη.
Τώρα είμαι σίγουρη. Σου έχω παραδοθεί. Πάλεψα πριν. Αγωνίστηκα κι εγώ να μην ενδώσω. Πολλές φορές. Τώρα δεν αμφιβάλλω. Σε εξέτασα. Δυστυχώς φερόμαστε λες και μετράμε τον εχθρό. Μπορεί κι έτσι να συμβαίνει. Λίγοι έχουν βγει ματωμένοι από την αρένα της "αγάπης"; Κι εμείς οι ίδιοι και μάλιστα πολύ πρόσφατα. Αλλά σε είδα.
Την τελευταία φορά που ήρθες δεν το πίστευα. Είναι κάτι λεπτομέρειες που φτιάχνουν όλη την εικόνα. Πλήρωνες για μένα παντού. Δεν έχω αφήσει κανέναν άλλο άντρα να μου το κάνει και δεν μου το έχει κάνει κανείς. Είναι μια τόσο απλή κίνηση, αλλά τόσο σπουδαία. Με κάνεις να νιώθω πολύ σπουδαία. Και χαρούμενη. Γι' αυτό δε θέλω να σε χάσω. Σου είπα "αν πρόκειται μόνο για σεξ, δεν το θέλω". Ξέρω ότι δεν είναι μόνο αυτό που μας συμβαίνει. Ακόμα κι αν είναι δεν το υπ[οτιμώ καθόλου. Απλώς αδυνατώ εδώ και χρόνια να διαχωρίσω στα τρία τον εαυτό μου. Μαζί με το σώμα μου παέι κι η καρδιά μου. Έχεις δει χορευτή να χορεύει χωρίς το μυαλό του και την καρδιά του; Έχεις ακούσει μουσικό δεξιοτέχνη και να μη νιώθεις τίποτα; Κι ας το παίζει το όργανο εξαιρετικά.
Δε μ' αρέσει, δεν μπορώ, και δε θέλω. Να πρέπει να ξεχωρίσω το χάδι μου από την καρδιά μου. Αφού από εκεί βγαίνει. Και η σκέψη μου πάει μαζί. Σε σκέφτομαι με χαρά κι αγάπη. Ακόμα κι αν πιστεύεις ότι οι τέσσερις σχεδόν μήνες είναι λίγοι. Μπορεί να είναι ελάχιστοι σε σχέση με αυτό που θα έρθει αν το επιτρέψουμε, αλλά είναι κάτι. Νιώθω σα να είσαι δώρο. Χάρισμα. Θυμάμαι αυτό που είπες: "Δεν είναι τυχαίο που βρεθήκαμε"... Κι ύστερα αναζητούσαμε μαζί "γιατί;". Γιατί μέσα στα δισεκατομμύρια του κόσμου διάλεξε ο ένας τον άλλο. Δεν ξέρω ακόμα. Αλλά, θα ήθελα να μου επιτρέψεις να μάθω. Και το ίδιο να κάνω κι εγώ.
Νομίζω ότι δε φοράω καμία μάσκα. Δεν ξέω αν είναι καλό ή κακό, αλλά είμαι διάφανη. Κι ας σε τρομάζω. Κι εσύ με τρομάζεις. Μερικά πράγματα τα λες τόσο εύκολα: "Παμε να σου κάνω ένα παιδί;" "Δεν ξέρω. Μπορεί να σε θέλω μόνο για σεξ!" Δεν σου απαντάω τίποτα, αλλά μέσα μου βαράνε ΚΑΝΟΝΙΑ. Που μάλιστα αντηχούν πολλές μέρες...Τίποτα. Μόνο εύχομαι να αναγνωριστούμε.
Στο έχω ξαναπεί. Τέτοιο κέφο, τέτοια χαρά και όρεξη για παιχνίδι έχω να νιώσω από παιδί. Είμαι τόσο ελεύθερη μαζί σου να εκφράζομαι που μοιάζει σαν να γεννήθηκε μια άλλη γυναίκα μέσα. Και παιδί ταυτόχρονα. Ακόμα κι όταν λείπεις νιώθω απίστευτη ευφορία μερικές φορές. Κι άλλες απελπισία. Όπως αυτές τις μέρες. Γιατί δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ. Γιατί δεν ξέρω τι θυμάσαι απο την κουβέντα μας πριν φύγεις. Δεν ξέρω γιατί κοιμήθηκες στον καναπέ. Δεν ξέρω ποια δικά σου κανόνια ήχησαν για να πεις "ας το διαλύσουμε". Κι ίσως μετά το ξέχασες. Ίσως όχι. Δεν ξέρω αν έχεις λόγο να μη με εμπιστεύεσαι. Δεν ξέρω αν μερικές φορές σε ταράζω. Ξέρω ότι μ' αρέσει π΄ρα πολύ η ιστορία μας. Έτσι περίεργα όπως άρχισε, έτσι φυσικά όπως συνεχίστηκε, έτσι όπως αναζητούμε ο ένας τον άλλο. Κι ας κάνουμε ψυχοθεραπεία, όπως λες. Και ψυχοθεραπεία, κια ομοιοπαθητική κι όλα να τα κάνουμε. Τα τραγούδια δε λένε: "Εσύ για μένα είσαι γιατρός, εσύ θα με γιατρέψεις"; Κι αν δεν πάει καλά, τότε "Φερ΄τε το γιατρό!". Πραγματικά νομίζω ότι θα έπρεπε να υπάρχει νοσοκομείο και γιατρός για τις πληγωμένες καρδιές. Πώς δεν το έχουν σκεφτεί μέχρι σήμερα;
Στ' αλήθεια, αυτό που πιστεύω είναι ότι ο μοναδικός γιατρός είναι η αυτογνωσία. Να ανακαλύψεις αυτό που υπάρχει μέσα σου κι ύστερα θα εμφανιστεί και μπροστά σου. Θησαυρός ή σκουπίδια; Και τα δύο. Κι αμα θες μετά πετάς. Λέμε τώρα. Μέχρι να το κάνουμε... Δεν πειράζει. παρηγοριέμαι με τη ρήση "όσο πιο μεγάλη είναι μια προσωπικότητα τόσο πιο πολύ αργεί να βρει τον προορισμό της". Μαλακίες. Αυτοαναίρεση. Συνεχής αυτοαναίρεση και αμφιβήτηση. Δεν ξέρω αν βρίσκω. Πάντως ψάχνω. Κι αλλάζω. Εύχομαι.

Είπα να κάνω το παιχνίδι

Κάνω το παιχνίδι που διάβασα στη Lifo. Δηλαδή: 1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.
Ακριβώς δίπλα μου είχα το Ι Τζινγκ:

Έξι στην πέμπτη θέση:
Ο άρχοντας Ί
παντρεύει την κόρη του.
Αυτό φέρνει μεγάλη ευλογία
και μεγάλη καλοτυχία.
Ο άρχοντας Ί είναι ο Τ' άγκ ο Τέλειος.

Δίπλα, στο τραπέζι, βρήκα το "Κίνα. ΄Μύθοι και Θρύλοι των λαών":


-Αποκλείεται να τα καταφέρεις να φτάσεις εκεί. Είναι πάρα πολύ ψηλά,
του είπε με σιγανή φωνή ο γέρος.
-Θα σκαρφαλώνω δύο χρόνια ή και τρία αν χρειαστεί.



Πήγα ως τη βιβλιοθήκη. Έπιασα Φρόιντ, "Ομαδική ψυχολογία & Ανάλυση του Εγώ"
Έφτανε μέχρι τη σελίδα 99.

Έπιασα το διπλανό. Το έχω πάνω απο δέκα χρόνια, αλλά ούτε αυτό έχω καταφέρει να
διαβάσω ολόκληρο. Κάρλος Καστανέντα: "Η δύναμη της σιωπής":

Αν δεν θέλεις να χρησιμοποιήσεις την ιδέα του θανάτου σου, χρησιμοποίησε τα
ποιήματα που μου διαβάζεις".
"Ορίστε;"
"Σου έχω πει ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι που μ΄ αρέσουν τα ποιήματα" είπε.

Σήμερα κλείνουμε δύο μήνες. Είσαι υπέροχος. Είσαι ο εραστής μου. Κι ο καλύτερος μου φίλος.

Καλοκαίρι;

Λίγες μέρες πριν την επίσημη έναρξη του καλοκαιριού στο κέντρο της Αθήνας. Κάθομαι στο μάρμαρο αν και έχω περίοδο για να δροσιστώ. Το Σαββατοκύριακο θα έχει 42 βαθμούς κελσίου. Μήπως το "πεθαίνω από τη ζέστη", που λέγαμε υπερβάλλοντας, γίνει πραγματικότητα πολύ πιο γρήγορα απ' ότι φανταζόμαστε; Κι ένας ένας αρχίζουμε να την κάνουμε μακριά απο το μάταιο τούτο κόσμο;
Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Θέλω να πιστεύω ότι ο άνθρωπος εξελίσσεται...Αλλά... Τόσοι άνθρωποι που ουρλιάζουν για την υπερθέρμανση του Πλανήτη, το λένε για πλάκα; Εντάξει, εγώ έχω κι άλλους λόγους για να μην μπορώ να κοιμηθώ, πέρα από τη ζέστη. Αλλά τι θα γίνει, αν ο ανθώπινος οργανισμός δεν μπορεί να προσαρμοστεί στις νέες θερμοκρασίες;
Έχουμε μάθει να αντέχουμε στην κόλαση, εντάξει. Και υπάρχει δόξα τω θεώ και νερό να δροσιζόμαστε. Και η γη τόσα χρόνια μας φιλοξενεί θαυμάσια. Αλλά υπάρχουν και κάποιοι νόμοι. Πόσο μπορείς να τους γαμάς και να τη σκαπουλάρεις; Δεν ξέρω, ανησυχώ. Πάντα πίστευα ότι η πιο αφόρητη κόλαση είναι να ζεις χωρίς αγάπη. Κι όπως στην ταινία του Βίντερμπεργκ οι άνθρωποι πέθαιναν στους δρόμους της πόλης και στο μετρό απο έλλειψη αγάπης. Αλλά κι αυτό δεν γίνεται. Δεν γίνεται τόσα χρόνια, τόσο λίγοι άνθρωποι να γαμάνε τόσους πολλούς. Κι οι πολλοί να είναι τόσα χρόνια τόσο ηλίθιοι, που να μην κάνουν τίποτα γι' αυτό. Να μην ακούνε τίποτα. Κι εγώ είμαι ανάμεσα στους πολλούς. Λέω "τι να κάνω μόνη μου"; Ενταξει μωρέ... Θα κάθομαι να περιμένω να πεθάνω επειδή ο Μαλάκας Πίθηκος δεν υπογράφει τη συνθήκη του Κιότο. Κι επειδή μερικοί ακόμα πίθηκοι γουστάρουν να ΒΓΑΖΟΥΝ ΛΕΦΤΑ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΙΜΗΜΑ και να πεθαίνουν τους υπολοίπους. Όχι, ρε. Οργή. Και δράση. Εσείς θα πεθάνετε καθίκια απο την απληστία σας. Και δε θα μας θυσιάσετε κι εμάς. Αντικειμενικά, δεν υπάρχει κανένας λόγος να θυσιαστούμε. Τσάο για τώρα, αλλά θα μας βρείτε μπροστά σας. Γιατί απλώς, η δολοφονία είναι έγκλημα εδώ και μερικά χρόνια. Κι οι εγκληματίες πρέπει να ζουν στην κόλαση. Οι άλλοι έχουν δικαίωμα όχι μόνο να ζουν, αλλά να ζουν και ελεύθεροι. Μόνο που δεν ξέρω αν ανήκουμε στους συνεργούς λόγω ανίατης βλακείας.

Μηδέν

Είμαι στο μηδέν. Σκατά. Τίποτα. Έχω μεταπτυχιακό στο θέμα ερωτική αποτυχία. Δηλαδή ρε παιδί μου αυτό δε γίνεται ούτε στα χειρότερα σενάρια. Όχι, λάθος. Στα καλύτερα. Ο Όμηρος σε πόσες δοκιμασίες έβαλε τον Οδυσσέα; Τουλάχιστον 12. Αυτός όμως είχε κάνει και μαλακίες στην Τροία. Εγώ τι σκατά; Τίνος αμαρτίες πληρώνω; Δεν είμαι άσχημη, δεν είμαι εντελώς ηλίθια- εκτός από τα συναισθηματικά που φαίνεται να είμαι σκέτο ζώον-δεν είμαι δυσάρεστη στην παρέα- ίσα, ίσα- εκτός από κάτι Κυριακές κι όταν έχω περίοδο, αλλά και πάλι το παλεύω να επικοινωνήσω, να ακούσω και να συζητήσω. Τι σκατά λοιπόν συμβαίνει;

Ενθουσιασμός

Τουλάχιστον ενθουσιασμός. Γράφω για πρώτη φορά από δικό μου υπολογιστή. Με σύνδεση ασύρματη άλλου. Είναι λίγο σα να κλέβω, αλλά είναι για καλό σκοπό. Κάτι σαν το Ρομπέν των Δασών. Μετά από αυτό μπορούμε γρήγορα και κυκλοθυμικά να στραφούμε στα πραγματικά συναισθήματα του γράφοντος. Ξεκινάμε από τα πιο ανώδυνα. Δουλεύω 16 μήνες απλήρωτη, γαμώ το κέρατό μου. Εντάξει στην αρχή η συμφωνία ήταν να μάθω τη δουλειά. Τι διάολο; Τόσο καθυστερημένη είμαι; Ρε, έχω γονατίσει. Σε λίγο θα πάω φυλακή. Έχω νοικιάσει δικό μου σπίτι και τα λεφτά τελειώνουν. Τι σκατά θα κάνω. Πληρώστε με!
Το πραγματικό πρόβλημα όμως είναι άλλο. Ο Γκαστόνε ξανά. Δηλαδή εγώ σε σχέση με το Γκαστόνε. Γιατί το παιδί αυτό έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα γνωρίζω, τι πάω και μπλέκω; Γιατί ερωτεύομαι λάθος ανθρώπους; Ένα ερώτημα που χρήζει χοντρής ψυχανάλυσης. Ας δοκιμάσω μόνη μου. Λεφτά για ψυχολόγο δεν έχω. Άλλωστε το έλεγε κι ο Καστανέντα: Για να γίνεις μάγος πρέπει να θυμηθείς και να γράψεις λεπτομερώς όλες τις συναντήσεις που έχεις κάνει με ανθρώπους. Στο πλάισιο της κάθαρσης. Πόσο μάλλον αυτές που σε βασανίζουν, συμπληρώνω εγώ.
Θα ξεκινήσω από αλλού. Εννέα Σεπτεμβρίου ένας άντρας, θα τον λέμε Χμαν, μου ζήτησε να έρθει να κοιμηθεί σπίτι μου. Είναι 46 χρονών. Αυτός γνώριζε σχεδόν τα πάντα για το παρελθόν μου με τον Γκαστόνε. Πολλές φορές τα έβλεπε κι από κοντά. Είναι φίλος του. Μάλιστα σε συζητήσεις του είχε πως είμαι κορίτσι για να προχωρήσει, να φτιάξει τη ζωή του, ακόμα και να με παντρευτεί. Εκείνη τη μέρα φαντάστηκα πως ο Χμαν είχε τσακωθεί με την κοπέλα του, δεν είχε πού να μείνει και γι' αυτό ήθελε να έρθει στο σπίτι. Κάτι είχα υποψιαστεί ότι μπορεί να γούσταρε, αλλά κοιτούσα αλλού.

Πριν λίγες μέρες συνέβη το εξής με τον ξάδερφό μου, που είναι φυσικός. Πάμε στο Δαναό. "A scanner darkly". Δεν έχει πολύ σημασία. Μου λέει μια ιστορία που του συνέβη: "Γούσταρα μια κοπέλα απ' τη σχολή. Έχουμε καρφωθεί άπειρες φορές, αλλά δεν έχουμε μιλήσει ποτέ. Χθες το βράδυ, έκανα τσατ με μια κοπέλα, και το είχαμε χοντρύνει...σεξουαλικά, πότε θα παντρευτούμε και τέτοια. Της λέω: Δε μου στέλνεις μια φωτογραφία; Και είνια αυτή". Κόκκαλο ο ξάδερφος. Πήγε για μπύρα για να συνέλθει. "Πού είσαι"; του έλεγε η κοπέλα. Μετά από κάποια ώρα απαντάει κι εκείνη του ζητάει φωτογραφία. "Τώρα"; σκέφτεται ο ξάδερφος. "Θα με θυμάται;" Τελικά στέλνει. ΠΑΥΣΗ Μάλλον έχει πάθει σοκ κι η άλλη. Δε φτάνει αυτό.Μόλις έρχεται στον κινηματογράφο του συστήνω μια κοπέλα: "Απο δω η Ιλειάνα" του λέω. "Πώς;" λέει ο ξάδερφος. Έτσι λένε και την άλλη κοπέλα, με την οποία τελικά μιλούσαν ως το πρωί.

Βάσανο, Βάσανο

Τι βάσανο είναι αυτό το τηλέφωνο. Όποτε περιμένεις, δεν παίρνει ποτέ. Άν το ξεχάσεις και σταματήσεις να αγωνιάς, κάτι μπορείνα γίνει. Θα μου πεις γιατί δεν παίρνεις εσύ. Γιατί εγώ πήρα. Για την ακρίβεια πρώτα είχε στείλει μήνυμα ο Γκαστόνε. Του απάντησα μετά από 3 ώρες. Ναι, αλλά αυτός ξέρει ότι δουλεύω. Εγώ δεν ξέρω τι κάνει. Πολλά βάζω με το νου μου. Κι αν το πάρει η κατηφόρα δε σταματάει, όπως όλοι ξέρουμε. Τρέφεις ένα τερατάκι που σε τρώει στο τέλος. Και το πιο περίεργο στην όλη υπόθεση είναι ότι ο άλλος (ο εκάστοτε), το μυρίζεται. Σα να ξέρει δηλαδή πότε έχεις αγωνία και το εκμεταλλεύεται αφήνοντάς σε να περιμένεις βασανιστικά. Άλλωστε ισχύσει και το αντίθετο. Κάθε φορά που λες "τέλος", "δεν περιμένω τίποτα πια", να σου και τηλεφωνεί. Μάλλον είναι νόμος του σύμπαντος.
Αυτό που με ανησυχεί πιο πολύ, είναι μήπως ήταν με την πρώην του. Το απωθημένο του, αυτή που ακόμα αγαπάει. Γιατί αν είσαι βούρλο σαν κι εμένα, τα δέχεσαι όλα και τα κατανοείς. Βέβαια το πιο σημαντικό είναι δεν είμαστε ζευγάρι. Έχουμε μια εύθραυστη σχέση, φιλική με υπολανθάνων ερωτισμό που έχει εκφραστεί σωματικά μόνο μια φορά. Όλα αυτά δεν τα λέω μόνη μου. Τα έχουμε συζητήσει κι έχουμε σχεδόν συναποφασίσει (γιατί μόνος του το είπε) ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. "Έχουμε έρθει πολύ κοντά...". Το κοντά είναι κομματάκι τρομακτικό όντως, έτσι όπως έχουμε μεγαλώσει; Έτσι όπως είμαστε φοβιτσιάρηδες και δε ρισκάρουμε; Με γουστάρει έτσι κι έτσι; Ψάχνουμε να καταλάβουμε πώς νιώθουμε;
Όταν το ίδιο βράδυ, μαζί με τα παράπονά μου (που είχα κρατήσει 8, 5 περίπου μήνες) τον ρώτησα να ξεκαθαρίσουμε αν θα είμαστε φίλοι ή αν θα το κάνουμε, (Εντάξει, δεν το ολοκλήρωσα τελείως...), μου είπε υπάρχει ερωτισμός. Πάλι καλά. Δεν το νιώθω μόνη μου.
Από τότε αρχίσαμε να βγαίνουμε κάθε μέρα. Εγώ όμως αντί να χαίρομαι, άρχισα να νιώθω περίεργα. Συνειδητοποίησα ξέροντας όλες τις λεπτομέρειες για την ερωτική ζωή του και το σεξουαλικό του κόλλημα που κράτησε 3 χρόνια, ένιωθα ανασφάλεια και σχεδόν θλίψη. Ανα πάσα στιγμή αυτός ο άντρας θα μπορούσε να με αφήσει. Φόβος, το ξέρω, αγνός φόβος, αλλά ο μεγαλύτερος στη ζωή μου.
Έκλεισα το τηλέφωνο για να μην ανησυχώ, αλλά δε γίνεται. Μήπως να τηλεφωνήσω; Όχι. Καλύτερα, όχι. Ωχ!
Τι σκατά να κάνω; Έχω μιλήσει για αυτό σε όλο τον κόσμο. Τον βλέπω συνέχεια στα όνειρά μου. Κι έχω φυσικές- μεταφυσικές εμπειρίες ότι κάτι θα γίνει. Και κάτι γίνεται. Αλλά όχι κανονική σχέση, αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Εκείνη τη μέρα του είπα επίσης, μετά την σούπερ ανάλυση-είμαστε κι οι δύο πολύ εγκεφαλικοί- "πρώτα κάνουν έρωτα δύο άνθρωποι και μετά συζητάνε". "΄Πρώτα κάνουν έρωτα..." απάντησε κι αυτός. Σα να έλεγε: "έτσι έπρεπε να κάνουμε..." Ή έτσι νόμιζα απ' τη λαχτάρα μου. Τόσα χρόνια στο θέατρο κι ακόμα δεν ξέρω να διαβάζω το από κάτω κείμενο.
Δυστυχώς έχω μπει στο ηλίθιο, επίσης βασανιστικό παιχνίδι να ερμηνεύω κάθε συμπεριφορά του, για να απαντήσω στα ερωτήματα: "του αρέσω;", "θα μ' αγαπήσει;", "να τον εμπιστευτώ;"
και βλέπω διαφήμιση τράπεζας:
- Γιάννη μ' αγαπάς;
- Φυσικά, βρε κουτό.
-Αύριο θα μ' αγαπάς;
-Εννοείται'
-Σε 6 μήνες;
-Ναι.
-Σε δυο χρόνια;
-Κοίτα, λογικά μιλώντας και υπολογίζοντας...
Κι η άλλη φρικάρει. Έτσι κι εγώ. Αφού το για πάντα δεν υπάρχει κούκλα μου. Κι εσύ αμφιβάλλεις ακόμα και για το τώρα. Ακόμα κι αν θέλεις τώρα.
Προχθές μου είπε: "Εκτός ότι σε θέλω να έρθεις στον αγώνα, θέλουμε και μια όμορφη παρουσία".
Παρένθεση στο ίδιο τηλεφώνημα. Είμαι στην Πειραιώς. Μου λέει "πού είσαι;" "στο πλοίο" απαντάω. "Έφυγες;" λέει. "Ναι, πάω ταξίδι". "Πού;" λέει. "Στο διάολο" λέω. "Πάρε με μαζί" λέει. "Σε έχω ήδη πάρει", απαντάω. Καθώς μιλούσαμε, μένω με τα αυτοκίνητο στη Χαριλάου Τρικούπη. Σκεφτομαι να το αφήσω και να φύγω, αλλά επειδή ξαναπαίρνει μπρος κι αν τ' αφήσω το παίρνει ο γερανός, αποφασίζω να προχωρήσω. Μετά από λίγα μέτρα ξαναμένω. Είχα κάνει 666 χιλιόμετρα. Με έπιασαν τα γέλια. Όταν έφτασα στη δουλειά με δυόμισι ώρες καθυστέρηση, δε γελούσα καθόλου. Για την ακρίβεια παραλίγο να αρχίσω να κλαίω σαν παιδάκι. Συγκρατήθηκα.
Δεν άντεξα και του τηλεφώνησα τώρα. Ευτυχώς. Του λέω με ξέχασες. Σε πήρα, μου είπε. Όντως όταν έκλεισα το τηλέφωνο με είχε πάρει, αλλά το έδειξε τώρα. Ηρέμησα. Μέχρι αύριο που ξυπνήσω και θα αρχίσω να ξανασκέφτομαι.
Τώρα θα ονειρευτώ κάτι καλύτερο. Είχα προγραμματίσει στην άδεια μου να πήγαινα ταξιδάκι Αϊβαλί, Σμύρνη και Κωνσταντινούπολη. Κάτι μέρες πριν είχα γνωρίσει κι έναν Τούρκο ηθοποιό και ακαδημαϊκό που πολύ μου άρεσε. Το γέλιο του. Τρομερά. Την ευγένεια του. Ακόμα και το πονηρό του βλέμμα. Μου είπε να φεύγαμε μαζί την άλλη μέρα για Αθήνα. Χάνω το κινητό, ξυπνάω αργά, χάνω και τον Τούρκο. Βρήκα κάποια άλλη μέρα το τηλέφωνό του, αλλά δεν πήρα. Ευκαιρία τώρα. Τέλος πάντων εκείνο το ταξίδι στην Τουρκία δεν το έκανα ποτέ. Είχα μόλις μετακομίσει, έπρεπε λίγο να συγκρατηθώ με τα λεφτά, και μάλλον είχα πάθει υπερκόπωση. Τώρα όμως με στέλνουν επαγγελματικό ταξίδι. Ο τύπος με τον οποίο μίλησα ήταν γαμάτος. Θα πάω Μυτιλήνη, Σμύρνη και Φώκαια. Του είπα για το ταξίδι που δεν έκανα, και μου είπε έλα στην Κωνσταντινούπολη μαζί μου. Και φεύγεις απο κει. Τι να πω; Μια μικρή ευτυχία.
"Είδες;" μου λέει η αρχισυντάκτριά μου. "Το ευχήθηκες, κι έγινε. Από την πρώτη στιγμή είπα το ταξίδι αυτό ήρθε για σένα". 'Επρεπε να αρνηθούν 10 άτομα για να πάω. Ουάου, που θα έλεγε κι ο Κιανού Ριβς. Να είναι ωραίος και ο ΑΑ.