Συγχρονισμός στους φυσικούς

Ο ξάδερφός μου είναι φυσικός. Φοιτητής ακόμα, αλλά δεν έχει σημασία. Διάβαζα ένα βιβλίο στις διακοπές, που ανέφερε και εξηγούσε την έννοια "συγχρονισμός" ΄ή "συγχρονικότητα" όπως την έχει ορίσει ο Καρλ Γιουνγκ, και πώς ισχύει στο σύμπαν. Ρώτησα, λοιπόν τον ξάδερφό μου και τη φίλη του: "Θέλετε να μιλήσουμε για τις συμπτώσεις στη ζωή μας;" (Παρεπιμπτόντως βλέπω ειδήσεις στην ΕΤ1 που μιλούν για τα συμπτώματα απο τη δηλητηριάση που έπαθαν κάποιοα παιδιά από τούρτα σε πάρτι. Οι γονείς θα κάνουν μήνυση στο ζαχαροπλάστη).
Ο ξάδερφος με ρώτησε: "Τι εννοείς;". "Πες μου ένα παράδειγμα να καταλάβω" μου λέει.
"Ήμουν στο Πόρτο Χέλι πριν ένα μήνα περίπου", του λέω. "Καθόμασταν με δύο φίλες μου σε μια τεβέρνα. Εκείνη την περίοδο μου στελνε μηνύματα ένας τύπος από εκεί, στον οποίο είχα πει ότι είμαι αλλού, αλλά ήθελε να επιμείνει. Στο μεταξύ είχα ξενερώσει απίστευτα, γιατί είχα μάθει ότι αυτός ο τ΄΄υπος την είχε δει πολύ μάτσο, κτητικός κι άμα λάχει βάραγε κιόλας. Ευτυχώς ήμουν 4 μέρες εκεί και δεν είχε στείλει μήνυμα. Δύο μέρες μάλιστα το είχα κλειστό για να τον αποφύγω. Μόλις ανοίγω το κινητό στέλνει μήνυμα. Έγραφε:"Είσαι 4 μέρες και δεν έστειλες ένα μήνυμα;"Κι απαντάω: "Γιατί εσύ;" και ξαναστέλνει: "Περίμενα από σένα. Δεν πειράζει. Όλα καλά;" Χωρίς να το πολυσκεφτώ απαντάω: "Όλα καλά". Και τέλος. Δεν απαντάει. Στο μεταξύ έχω αρχίσει και αγχώνομαι. Αν τον δω, τι θα κάνει, τι θα κάνω, μήπως τα έχει πάρει κλπ. Την προηγούμενη μου είχε τηλεφωνήσει ο αγαπημένος Γκαστόνε και το είχα κλειστό, κι είχα αποφασίσει να τον έπαιρνα εκείνη τη μέρα. Του τηλεφωνώ να μου δώσει λίγο κουράγιο, να μου πει τι να κάνω, έ, κι αν ζήλευε και λίγο δε θα με πείραζε. (Φυσικά με τέτοιο πανικό τα πράγματα πάνε πάντα στραβά και ζημιωμένος βγαίνει αυτός με την πονηρή πρόθεση).
Δε σηκώνει το τηλέφωνο, κι αγχώνομαι κι άλλο. Ματά από λίγο στέλνει μήνυμα: "Είμαι σε παράσταση". Ακόμα χειρότερα. Τα κορίτσια μου λένε ότι από παράσταση προέκυψε η επανασύνδεση με την πρώην του. "Φεύγω", λέω στα κορίτσια. "Πάω μια βόλτα στο λιμάνι να ηρεμήσω". Τι να ηρεμήσω; Κατευθείαν για μέσα ήμουν. Περπατώντας, λοιπόν κι ενώ δεν έβλεπα σχεδόν τίποτα όπως γίνεται σ΄αυτές τις περιπτώσεις, είδα μία έκθεση βιβλίου. Το μάτι μου έπεσε σε ένα βιβλίο του Γιώργου Πιντέρη, του ψυχολόγου. Κι αμέσως στο θέμα μας: "Κρίσεις πανικού". Αυτό που μου συνέβαινε, δηλαδή. Κι έγραφε κάτι σαν αυτό:"Αν συγκεντρωθείτε θα συνειδητοποιήσετε ότι κάθε φορά που σας πιάνει πανικός, τελικά δε συμβαίνει τίποτα τρομερό, παρόλο που νομίζεις ότι θα τρλλαθείς, θα πεθάνεις, θα καταστραφείς, τίποτα απ΄όλα αυτά δε συμβαίνει στην πραγματικότητα". Όντως, έχει απόλυτο δίκιο. Από τότε δεν έχω ξαναπάθει τόσο φρικαλέα κρίση πανικού. Μη λέμε μεγάλα λόγια βέβαια, γιατί είμαι μόνη μου στην Αθήνα, Αύγουστος, κι είμαι αντιμέτωπη με τις μεγαλύτερες φοβίες μου, την εξής μία: ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ. Θα μείνω 3 μέρες χωρίς ανθρώπους δίπλα μου. Έτσι για να δοκιμάσω τουν εαυτό μου. Τη δύναμή μου. Αυτή βέβαια δοκιμάζω τόσα χρόνια, κι όλες οι συμμαθήτριές μου έχουν παντρευτεί κι εγώ δεν έχω κάνει μια αξιοπρεπή σχέση στη ζωή μου. Κλείνει η μεγάλη παρένθεση.
Αλλά πριν πρέπει να πω και κάτι άλλο που θυμήθηκα πως διάβασα εκείνη τη μέρα. Η ιστορία του Βασίλη και της Μαρίας. Ο Β ήταν ένας πολύ κλειστός άνθρωπος, ώσπου έκανε σχέση με τη Μ, η οποία ήταν το ακριβώς αντίθετο. Ο Β γαντζώθηκε πάνω της τόσο που δεν μποτούσε να ζήσει χωρίς αυτήν. Η Μ άρχισε να πνίγεται, αλλά με ένα περίεργο τρόπο έπαιρνε δύναμη από την εξάρτηση που είχε από αυτήν ο Β. Μια μέρα που ο Β αποφάσισε να διακόψουν τη σχέση τους, η Μ έπαθε πανικό. Άρχισε τότε εκείνη να τον πνίγει με απανωτά τηλεφωνήματα κι εκκλήσεις να επιστρέψει. Το αστείο είναι ότι ο Β θα γύριζε αν δεν ένιωθε τόσο πανικό. Ξανακλείνει η παρένθεση. Όχι ακόμα. Γιατί χθες έβλεπα την ίδια ιστορία από τον Κριστόφ Κισλόφσκι, στο Δεκάλογό του. Ένας πιτσιρικάς πρακολουθούσε από το διαμέρισμά του την απέναντι τύπισσα. Κάποια μέρα βρέθηκαν, κάτι πήγε να γίνει, δεν παρακολούθησα τι ακριβώς, ο τύπος έκοψε τις φλέβες του. Και τότε έγινε το αντίστροφο. Η κοπέλα άρχισε να παθιάζεται μαζί του. Τον έψαχνε συνέχεια χωρίς αποτέλεσμα. Όταν μετά από μέρες τον συνάντησε στη δουλειά του, αυτός της είπε: "Δε σε μπανίζω πια". Τίτλοι τέλους. Σοφός Κισλόφσκι.
Όλες οι ιστορίες ξαναγυρνούν στο ίδιο αναπάντητο ερώτημα. Υπάρχει συγχρονισμός στον έρωτα; Κανονικά, αν ισχύει ο νόμος στη φύση, θα έπρεπε να ισχύει και εδώ. Γιατί ξαφνικά να ισχύουν άλλοι νόμοι;
Στην αρχή ο ξάδερφός μου και η φίλη του δεν ήξεραν τι να μου πουν. Δεν είχαν ανάλογες εμπειρίες. Έχει σημασία τι θα πει ένας φυσικός. Και δύο. Η Σ μου είπε ότι σίγουρα της έχει συμβεί αλλά δε θυμόταν εκςίνη τη στιγμή. Ο ξάδερφος Π με αιφνδίασε μισή ώρα περίπου αργότερα. "Αγαπάω τη Σ όσο μ' αγαπάει κι' αυτή. Αυτό δεν είνει σύμπτωση και θαύμα;" και η Σ χαμογέλασε. Τον αγαπάει σίγουρα. Πόσο δεν μπορούμε ευτυχώς να μετρήσουμε. Αυτή η απάντηση δεν είναι απόδειξη ότι υπάρχει συγχρονισμός. Είναι ο λόγος για τον οποίο ζω. Εύχομαι.
Ευχόμαστε είχε πει ο αγαπημένος μου Γκαστόνε εκείνη τη μοναδική μέρα που συγχρονιστήκαμε. Ψέμματα. Έχουμε συγχρονιστεί πολλές φορές από τότε, χωρίς όμως μη πλατωνικό έρωτα. Εύχομαι και σε πραγματικό έρωτα. Την ίδια μέρα με τις συζητήσεις ΔΕΚΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ είχα πει στον εαυτό μου ότι όποιος άντρας μου τηλεφωνήσει εκείνη τη μέρα θα είναι και ο άντρας μου. Τηλεφώνησε το απόγευμα ο αγαπημένος μου όταν ήμουν στο αγαπημένο μου μέρος, την Πύλο μαζί με τον ξάδερφο Π και τη φίλη του Σ. Μου έδειχνε φωτογραφίες από τη Λευκάδα. Από εκεί κατάγεται ο αγαπημένος μου. Κι ακριβώς τη στιγμή που τηλεφώνησε μου έδειχνε την αγαπημένη του παραλία. Ενγκαρές. Η αγαπημένη του αγαπημένου μου. Σύμπτωση;
Και τι είχε γίνει πριν για να βρεθούμε αυτοί οι άνθρωποι στο συγκεκριμένο σημείο; Πρώτα πρώτα είχα δει ένα όνειρο πριν αρκετό καιρό με μια καθαρή κουζίνα. Την είχε καθαρίσει η γιαγιά μου. Κουζίνα λέει ο Ονειροκρίτης σημαίνει γάμο. Εντάξει το προσπερνάμε, ωστόσο έπρεπε να τη δω κι ίσως είχε κάτι να μου πει. Πέρα από το ότι είναι πρότυπο ηρεμίας, εργατικότητας και την αγαπάω. Ήμουν μέρες και δεν είχαμε μιλήσει. Καθώς βλέπαμε τηλεόραση φωνάζει:"................". Αυτό που δε γράφω είναι το επίθετο του αγαπημένου μου Γκαστόνε. Αυτό φώνξε η γιαγιά. Δεν τον ξέρει. Ήταν η απάντηση προς τη μάνα μου σε ποιόν ανήκει ένα σπίτι. Και συνέχισε η γιαγιά: "Αυτουνού που έχει πάρει τη Σοφία την ψυχικιά". Σύμπτωση;
Ξαναγυρίζουμε στο τι είχε γίνει για να είμαι εγώ τη συγκεκριμένη στιγμή στο συγκεκριμένο μέρος με τους συγκεκριμένους ανθρώπους να μου δείχνουν τις συγκεκριμένες φωτογραφίες. Πέρα απο το όνειρο και το γεγονός ότι ούτως ή άλλως ήθελα κάποια στιγμή τον Αύγουστο να κατέβω στο χωριό, είχα 4 μέρες συνεχόμενες άδεια, άκουσα τον αδερφό μου που ήθελε να κατέβει κάτω, κι εκείνη τη μέρα ο αδερφός μου σηκώθηκε κι έφυγε από το καθιερωμένο τραπέζι της Παναγίας και δε γύρισε καθόλου. Έτσι εγώ δεν είχα αυτοκίνητο. Αν είχα θα είχα φύγει νωρίτερα και μόνη μου. Έτσι δε θα είχα φωτογραφία της Λευκάδας μπροστά μου τη στιγμή του τηλεφωνήματος, και σίγουρα θα είχα διαφορετική διάθεση. Πριν ξεκινήσουμε είχα ήδη περάσει χρόνο να τσακώνομαι με τη μάνα μου, είχαμε σταματήσει με το ξάδερφο στα δύο οικόπεδά του και να χαιρετήσει σε μια ταβέρνα τον πατέρα του. Αν, Αν, Αν... Μπορεί να μη σημαίνουν και τίποτα, αλλά όσο τα σκαλίζω έρχομαι πολύ κοντά στο να πιστέψω αυτό που πάντα ήθελα ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το σύμπαν φροντίζει για όλα όπως λέει ο Γουέην Ντύερ στο βιβλίο που μόλις τέλειωσα: "Πίστεψέ το και θα το δεις', κι αυτό θα κάνω. Άμα λέει ξεχαστείς και δε σε νοιάζει τίποτ όλα σου προσφέρονται αβίαστα. Αυτό ακριβώς που θες τη στιγμή που το θες. Εύχομαι. Ευχόμαστε.