Ξεκολλάω και κολλάω

Μία φορά το μήνα να γράφω είναι καλά; Μπα. Έχω αποφασίσει ότι έχω ξεκολλήσει απο τον κύριο Γκαστόνε, ο οποίος τελικά μόνο στενοχώρια μου φέρνει και μακρινές σεξουαλικές υποσχέσεις. Και το καλύτερο είναι ότι η απόφαση δεν είναι μόνο εγκεφαλική και λογική, αλλά συναισθηματική. Κατάφερα τις τελευταίες φορές που τον συνάντησα να μη νιώθω τίποτα. Τίποτα. Θαύμα (από τη μία. Γιατί από την άλλη, επειδή ο έρωτας- ή αυτό που νομίζεις ότι είναι έρωτας- λειτουργεί αντικαταθλιπτικά, στο τέλος μένει ένα κενό). Το οποίο κενό είμαι πρόθυμη να το γεμίσω με ό,τι μαλακία βρεθεί μπροστά μου. Στο μυαλό μου, γιατί η πράξη θέλει πολύ σκέψη.
Προσπαθώ μάταια να θυμάμαι αυτό που λέει ο μίστερ Ντα Βίντσι "Με έχει σημαδέψει η επείγουσα ανάγκη του πράττειν. Δεν αρκεί να γνωρίζουμε. Πρέπει να εφαρμόζουμε. Πρέπει να κάνουμε". Ωραία, αλλά ρε γαμώτο είναι τόσο εύκολο να το σκέφτεσαι...
Το θέμα είναι ότι σήμερα μου τηλεφώνησε. Δεν το άκουσα γιατί πίναμε ουζάκια στον ήλιο της Λούτσας και προσπαθούσαμε να λύσουμε τα άλυτα. Η μοίρα είναι κυρίαρχη; Τα πάθη είναι γοητευτικά; Πού εξαντλείται η ελεύθερη βούλησή μας; Ούτε καν υπόνοια απάντησης, φυσικά. Και ελπίζω να μη χτυπήσει το τηλέφωνο γιατί θα είναι για δουλειά. Κατά τις 5.30 βλέπω 1 αναπάντητη. Και είναι ο Γκαστόνε, ο οποίος βρίσκεται μερικά μίλια νοτιοανατολικά της Αθήνας. Πάει εκεί 4 μέρες κάθε βδομάδα εδώ και ένα μήνα και δεν έχει πάρει ποτέ. Ούτε χαίρομαι, ούτε λυπάμαι. Ή χαίρομαι; Πάντως δεν τηλεφωνώ. Να σου πω την αλήθεια βαριέμαι. Έχω κουραστεί τόσο, έχω πονέσει τόσο- ακούω τον Αμάραντο κι όλες οι σκέψεις μοιάζουν τόσο λίγες- που φτάνει. Φτάνει. Χωρίς θυμό, χωρίς πίκρα, απλώς δεν είναι διαθέσιμος.
Μετά από μιάμισι ώρα παίρνω. Νιώθω ότι δε θα απαντήσει, δεν ξέρω γιατί. Κι όντως ούτε απαντάει, ούτε τηλεφωνεί καθόλου. Τώρα δουλεύει. Αλλά έτσι απασχολεί τη σκέψη μου. Τι θες πάλι; Καλά δεν περνάς με τη φίλη σου; Εκτός κι αν δεν περνάς καλά. Αλλά εγώ δε θέλω τώρα. Δε συγχρονιζόμαστε; Ίσως και να μη χρειάζεται. Το παράξενο είναι είσαι ο μόνος άνθρωπος μετά από χρόνια που νόμιζα ότι συντονιστήκαμε. Κάτι σα θαύμα. Να θέλουμε κι οι δύο ταυτόχρονα; Όχι δε συνέβη. Η συνέχεια μάλιστα της 11ης Ιανουαρίου ήταν δράμα, προς τραγωδία μάλιστα γιατί ένιωθα να είμαι εγκλωβισμένη δεύτερη φορά στη ζωή μου στο ίδιο λευκό κελί. Δεν μπορούσα να φύγω και από τη δουλειά για να μην τον βλέπω, έτσι μάθαινα όλες τις λεπτομέρειες της σχέσης με τη φίλη του- που ίσως να είναι και εχθρός του. Πότε το έκαναν, πού, πόση ήταν η πιπιλιά... Γιατρέ πόση ώρα έχω ακόμα; Αρκεί να σου πω ότι μετά από 6 χρόνια και που έχω κόψει το κάπνισμα, κάπνισα 3 τσιγάρα. Όχι μονοκαπανιά, αλλά φαντάσου νταλκά. Με τον προηγούμενο άρχισα τα ναρκωτικά, μ' αυτόν το αλκοόλ και τα τσιγάρα. Το χειρότερο με το κάπνισμα είναι όταν το κόβεις. 10 κιλάκια στο νερό, γιατί αρχίζεις τα γλυκάκια. Υπάρχει η πιο ανώδυνη εξάρτηση; Γιατί να τις κόβω τελείως δεν το βλέπω.
Έχω τα γενέθλια μου. Κλείνω τα τριάντα. 30 . 30. Έχω πάθει τόσες κρίσεις, που δε με νοιάζει. Η μάνα μου σήμερα κυριακάτικα μου τα έπρηξε. Κι είμαι 30.
Στο θέμα μας. Ένας κύριος διαθέσιμος υπάρχει; Να μπορεί να αγαπάει; Έστω ότι δεν υπάρχει σκέτη αγάπη, αλλά είναι ενέργεια που διαμορφώνεται απο τους δύο. Υπάρχει κάποιος με στοιχειώδη προδιάθεση και να μ' αρέσει και μένα και να συνεννούμαστε; Ακόμα και χωρίς να λέμε πολλά. Είναι τα γενέθλια μου. Ζητάω ό,τι θέλω, έτσι; Θέλω τον αγαπημένο μου. Να του μιλάω και να μην του μιλάω και να μην τρέχει τίποτα. Λοιπόν σήμερα ζητάω τον Τσε Γκεβάρα μου. Τον γενναίο φίλο μου. Α, γίνεται και η αρχή να μην είναι πολύ δύσκολη; Γιατί εκεί κάνω τα λάθη. Σταματάω τα πράγματα πριν αρχίσουν. Να ζητήσω λοιπόν ο Τσε μου να έχει υπομονή να με κυνηγάει, γιατί είμαι και πολύ πριγκίπισσα, να πούμε;
Η μάνα μου είναι εδώ γύρω ώρες τώρα. Έμεινα σήμερα στο σπίτι της; Πώς βρίσκει ενέργεια να γκρινιάζει; Από το πρωί που πήγαμε για καφέ, γκρινιάζει. Έλεος. Τώρα θα ψάξω για σπίτι. Τις υπόλοιπες ώρες μένω με τον πατέρα. Και τα δύο βλαβερά. Πάμε για νέες περιπέτειες.