Καλή αρχή

Ωραία.Ήθελα καιρό να το κάνω. Να γράφω προς άγνωστο αποστολέα. Και να του λέω τα πιο προσωπικά.
Σαν ψυχοθεραπεία. Σαν ψυχεδέλεια. Τρομερή ιδέα. Λες, λες, δε σε κρίνει κανείς, δε χρειάζεται να πληρώνεις, δε χρειάζεται να έχεις ειρμό και λογική, δε χρειάζεται να βγεις απο το σπίτι... Αυτό είναι λίγο μαλακία. Με την κυριολεκτική έννοια. Γιατί όπως λέει και ο Τζιμάκος ο Πανούσης, τα αγόρια σήμερα προτιμούν να τον παίξουν στο σπίτι παρά να κουράζονται. Νομίζω μάλιστα ότι δεν περιορίζεται ούτε ηλικιακά, ούτε φυλετικά. Οι κύριοι και οι κυρίες στα Βριλήσσια που ξεκουράζονται μπροστά στην τηλεόραση μετά από μια κοπιαστική μέρα, δεν είναι λίγο σα να αυνανίζονται; θα μου πεις τι μου φταίνε τα Βριλλήσια; Κατ' αρχήν μου τη σπάει πάρα πολύ ο κεντρικός δρόμος. Λεωφόρος Πεντέλης; Έχει πάντα κίνηση, μα πάντα. Απελπιστική μάλιστα. Μία μέρα σ΄αυτό το δρόμο συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει το πορτοφόλι μου. Με ταυτότητες, διπλώματα, σκατά και 200 ευρώ. Σάββατο μεσημέρι μετά από ψώνια στο Χαλάνδρι. Και αποφασίζω να ξαναγυρίσω στο Χαλάνδρι παρόλο που στον εν λόγω δρόμο δεν κινείται τίποτα, μήπως το ξαναβρώ. Και το ξαναβρήκα. Κάτω από τις ρόδες του αυτοκινήτου, για το οποίο με άγχος είχα ξεπαρκάρει. Προφανώς είχε πέσει από την ανοιχτή τσάντα μου.
Από τότε αποφάσισα οτι δε θα αγχωθώ ποτέ ξανά για να ξεπαρκάρω για άλλον. Έχω τόσα άλλα να αγχώνομαι...Μήπως να αρχίσω να συμπαθώ τα Βριλλήσια;
Θέλω να ανακαλέσω και για αυτούς που βλέπουν τηλεόραση. Όχι γιατί κάνω τώρα και εγώ το ίδιο, (βλέπω για 2η φορά φέτος Fame Story και έχω ήδη κλάψει, και χάρηκα με το φλερτ), αλλά γιατί ό,τι κι αν επιλέξει κάτι κάποιος να κάνει, μπορεί να μάθει. Πωπω μ' έχουν μεγαλώσει για "πολύ καλό κορίτσι"... και ξανανακαλώ... με ένα χάδι που είδα στην τηλεόραση, χάρηκα. Αντί να ζω. Όπως είπε ο φίλος μου ο Αλφ, "ζεις φτιάχνοντας σενάρια στο μυαλό σου". Πόσο δίκιο έχεις αγαπημένε μου!