Φεύγω

Φεύγω. Φεύγω από το σπίτι που έμεινα για πρώτη φορά μόνη μου. Από το σπίτι που του έδωσα 8.000 ευρώ με το που μπήκα με αντάλλαγμα την ανεξατησία μου. Την αυτοδυναμία μου. Φάυγω αύριο το πρωί. Για να μείνω με ένα αγόρι που δεν είναι ο φίλος μου. Είναι φίλος μου, αλλά όχι Ο. Φεύγω και πάω μισό τετράγωνο δίπλα. Αλλά στενοχωριέμαι. Όταν μάζευα τα πράγματα έκλαιγα. Δε θα ξανδώ από την ίδια μεριά τη χαρουπια που μπαίνει στο μπαλκόνι μου. Νιώθω σα να την εγκαταλείπω. Σα να εγκαταλείπω τις αναμνήσεις μου. Όχι ότι ήταν ευχάριστες. Ειδικά μερικές φορές, αβάσταχτες. Αλλά ήταν οι αναμνήσεις μου. Ήσουν εσύ στο κρεβάτι. Οι ατελείωτες σκέψεις μου. Οι αμφιβολίες μου. Η μοναξιά μου που έχω μέρες να τη νιώσω. Αλήθεια πού πήγε? Εύχομαι να περνάει καλά. Η Ε. μου είπε ότι η μοναξιά δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η αίσθηση της απομάκρυνσης από τον εαυτό. Μπορεί και να έχει δίκιο. Γιατί οι φίλοι μου λείπουν. Έλειπαν στην Ανάφη στην Ικαρία, αλλά ούτε τότε ένιωθα μοναξιά.
Κοντεύει τέσσερις το πρωί. Στις 8 πρέπει να ξυπνήσω να πάω να καθαρίσω και να προλάβω να μετακομίσω γιατί μετά δουλεύω. Και την άλλη μέρα το πρωί να ξυπνήσω φρέσκια για να πάω σε συνέντευξη για καινούρια δουλειά. Αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σκέφτομαι.
Οι αλλαγές μου προκαλούν πάντα αγωνία. Και τώρα όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Στην πραγματικότητα, όχι και τόσο γρήγορα αφού ψάχνω για ένα φτηνότερο σπίτι να μοιραστώ με τον Ν από το Πάσχα. Πριν το Πάσχα. Αλλά πάντα είμασταν κι οι δύο αναποφάσιστοι κι έτσι νόμιζα πως δε θα γίνει ποτέ. Και τώρα άρχισαν τα ερωτήματα: "Θα αντέξω με άλλον άνθρωπο;", "θα μπορώ να συγκεντρώνομαι?", "Λες να χάσω την αυτοδυναμία μου?". Χριστέ μου ανακαλύπτω ότι εγώ ήμουν αυτή που φοβόταν τη δέσμευση την ώρα που κατηγορούσα όλους τους άντρες που μου το έλεγαν. "Μα εγώ είμαι έτοιμη για σχέση" αντέτεινα άνετη. Και τώρα? Να, που καταλαβαίνω την αιτία του φόβου της δέσμευσης σε έναν άλλον. Που δεν είναι καν το αγόρι μου: Όταν δώσεις το λόγο σου σε κάποιον, έστω για ένα διάστημα συμβίωσης, αποκλείεις ταυτόχρονα δεκάδες άλλες πιθανότητες. Να αφήσεις τη δουλειά σου και να ταξιδέψεις στον κόσμο, να αφήσεις τη δουλεία σου και να ασχοληθείς με αυτό που πραγματικά θες, να ξεκουραστείς από τις υποχρεώσεις βάζοντας όλα σου τα υπάρχοντα σε μία αποθήκη ή χαρίζοντάς τα.
Μάλιστα. Το συμπερασμα είναι ένα. Έχω κουραστεί από τη δουλειά.
Ευχαριστώ για τη δωρεάν συνεδρία. Αλλά τώρα τι κάνουμε? Γίνεται να μη δουλεύω? Και το θέατρο με κούραζε, όταν γινόταν κάθε μέρα. Μήπως είμαι απλώς τεμπέλα? Ή μήπως πρέπει απλώς να κοιμηθώ για να μπορώ να κουβαλήσω και κάτι αύριο? Καλά, σβήνω το τσιγάρο και κοιμάμαι.
Α, πίνω και την τελευταία γουλιά του πρωινού καφέ. Του σπιτίσιου, γιατί έχω πιει άλλους δύο έξω. Κι ένα τσάι. Καληνύχτα σπίτι της ενηλικίωσης της ανεξαρτησίας μου. Καλημέρα σπίτι της συντροφικότητας, της συμβίωσης και της επανεξέτασης των ορίων μου.
Η πιο σημαντική αιτία ανησυχίας είναι ένα καφέ ακριβώς κάτω από το δωμάτιό μου. Το μόνο που αναζητούσα ήταν ένα σπίτι με ησυχία. Πώς τα κατάφερα; Μόλις το συνειδητοποίησα πανικοβλήθηκα. Σήμερα το κλείσαμε οριστικά, και το βράδυ είπα στο Ν: "Μήπως έχεις κάποιον άλλο να συγκατοικήσεις?"