Τουλάχιστον ενθουσιασμός. Γράφω για πρώτη φορά από δικό μου υπολογιστή. Με σύνδεση ασύρματη άλλου. Είναι λίγο σα να κλέβω, αλλά είναι για καλό σκοπό. Κάτι σαν το Ρομπέν των Δασών. Μετά από αυτό μπορούμε γρήγορα και κυκλοθυμικά να στραφούμε στα πραγματικά συναισθήματα του γράφοντος. Ξεκινάμε από τα πιο ανώδυνα. Δουλεύω 16 μήνες απλήρωτη, γαμώ το κέρατό μου. Εντάξει στην αρχή η συμφωνία ήταν να μάθω τη δουλειά. Τι διάολο; Τόσο καθυστερημένη είμαι; Ρε, έχω γονατίσει. Σε λίγο θα πάω φυλακή. Έχω νοικιάσει δικό μου σπίτι και τα λεφτά τελειώνουν. Τι σκατά θα κάνω. Πληρώστε με!
Το πραγματικό πρόβλημα όμως είναι άλλο. Ο Γκαστόνε ξανά. Δηλαδή εγώ σε σχέση με το Γκαστόνε. Γιατί το παιδί αυτό έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα γνωρίζω, τι πάω και μπλέκω; Γιατί ερωτεύομαι λάθος ανθρώπους; Ένα ερώτημα που χρήζει χοντρής ψυχανάλυσης. Ας δοκιμάσω μόνη μου. Λεφτά για ψυχολόγο δεν έχω. Άλλωστε το έλεγε κι ο Καστανέντα: Για να γίνεις μάγος πρέπει να θυμηθείς και να γράψεις λεπτομερώς όλες τις συναντήσεις που έχεις κάνει με ανθρώπους. Στο πλάισιο της κάθαρσης. Πόσο μάλλον αυτές που σε βασανίζουν, συμπληρώνω εγώ.
Θα ξεκινήσω από αλλού. Εννέα Σεπτεμβρίου ένας άντρας, θα τον λέμε Χμαν, μου ζήτησε να έρθει να κοιμηθεί σπίτι μου. Είναι 46 χρονών. Αυτός γνώριζε σχεδόν τα πάντα για το παρελθόν μου με τον Γκαστόνε. Πολλές φορές τα έβλεπε κι από κοντά. Είναι φίλος του. Μάλιστα σε συζητήσεις του είχε πως είμαι κορίτσι για να προχωρήσει, να φτιάξει τη ζωή του, ακόμα και να με παντρευτεί. Εκείνη τη μέρα φαντάστηκα πως ο Χμαν είχε τσακωθεί με την κοπέλα του, δεν είχε πού να μείνει και γι' αυτό ήθελε να έρθει στο σπίτι. Κάτι είχα υποψιαστεί ότι μπορεί να γούσταρε, αλλά κοιτούσα αλλού.
