Τι βάσανο είναι αυτό το τηλέφωνο. Όποτε περιμένεις, δεν παίρνει ποτέ. Άν το ξεχάσεις και σταματήσεις να αγωνιάς, κάτι μπορείνα γίνει. Θα μου πεις γιατί δεν παίρνεις εσύ. Γιατί εγώ πήρα. Για την ακρίβεια πρώτα είχε στείλει μήνυμα ο Γκαστόνε. Του απάντησα μετά από 3 ώρες. Ναι, αλλά αυτός ξέρει ότι δουλεύω. Εγώ δεν ξέρω τι κάνει. Πολλά βάζω με το νου μου. Κι αν το πάρει η κατηφόρα δε σταματάει, όπως όλοι ξέρουμε. Τρέφεις ένα τερατάκι που σε τρώει στο τέλος. Και το πιο περίεργο στην όλη υπόθεση είναι ότι ο άλλος (ο εκάστοτε), το μυρίζεται. Σα να ξέρει δηλαδή πότε έχεις αγωνία και το εκμεταλλεύεται αφήνοντάς σε να περιμένεις βασανιστικά. Άλλωστε ισχύσει και το αντίθετο. Κάθε φορά που λες "τέλος", "δεν περιμένω τίποτα πια", να σου και τηλεφωνεί. Μάλλον είναι νόμος του σύμπαντος.
Αυτό που με ανησυχεί πιο πολύ, είναι μήπως ήταν με την πρώην του. Το απωθημένο του, αυτή που ακόμα αγαπάει. Γιατί αν είσαι βούρλο σαν κι εμένα, τα δέχεσαι όλα και τα κατανοείς. Βέβαια το πιο σημαντικό είναι δεν είμαστε ζευγάρι. Έχουμε μια εύθραυστη σχέση, φιλική με υπολανθάνων ερωτισμό που έχει εκφραστεί σωματικά μόνο μια φορά. Όλα αυτά δεν τα λέω μόνη μου. Τα έχουμε συζητήσει κι έχουμε σχεδόν συναποφασίσει (γιατί μόνος του το είπε) ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. "Έχουμε έρθει πολύ κοντά...". Το κοντά είναι κομματάκι τρομακτικό όντως, έτσι όπως έχουμε μεγαλώσει; Έτσι όπως είμαστε φοβιτσιάρηδες και δε ρισκάρουμε; Με γουστάρει έτσι κι έτσι; Ψάχνουμε να καταλάβουμε πώς νιώθουμε;
Όταν το ίδιο βράδυ, μαζί με τα παράπονά μου (που είχα κρατήσει 8, 5 περίπου μήνες) τον ρώτησα να ξεκαθαρίσουμε αν θα είμαστε φίλοι ή αν θα το κάνουμε, (Εντάξει, δεν το ολοκλήρωσα τελείως...), μου είπε υπάρχει ερωτισμός. Πάλι καλά. Δεν το νιώθω μόνη μου.
Από τότε αρχίσαμε να βγαίνουμε κάθε μέρα. Εγώ όμως αντί να χαίρομαι, άρχισα να νιώθω περίεργα. Συνειδητοποίησα ξέροντας όλες τις λεπτομέρειες για την ερωτική ζωή του και το σεξουαλικό του κόλλημα που κράτησε 3 χρόνια, ένιωθα ανασφάλεια και σχεδόν θλίψη. Ανα πάσα στιγμή αυτός ο άντρας θα μπορούσε να με αφήσει. Φόβος, το ξέρω, αγνός φόβος, αλλά ο μεγαλύτερος στη ζωή μου.
Έκλεισα το τηλέφωνο για να μην ανησυχώ, αλλά δε γίνεται. Μήπως να τηλεφωνήσω; Όχι. Καλύτερα, όχι. Ωχ!
Τι σκατά να κάνω; Έχω μιλήσει για αυτό σε όλο τον κόσμο. Τον βλέπω συνέχεια στα όνειρά μου. Κι έχω φυσικές- μεταφυσικές εμπειρίες ότι κάτι θα γίνει. Και κάτι γίνεται. Αλλά όχι κανονική σχέση, αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Εκείνη τη μέρα του είπα επίσης, μετά την σούπερ ανάλυση-είμαστε κι οι δύο πολύ εγκεφαλικοί- "πρώτα κάνουν έρωτα δύο άνθρωποι και μετά συζητάνε". "΄Πρώτα κάνουν έρωτα..." απάντησε κι αυτός. Σα να έλεγε: "έτσι έπρεπε να κάνουμε..." Ή έτσι νόμιζα απ' τη λαχτάρα μου. Τόσα χρόνια στο θέατρο κι ακόμα δεν ξέρω να διαβάζω το από κάτω κείμενο.
Δυστυχώς έχω μπει στο ηλίθιο, επίσης βασανιστικό παιχνίδι να ερμηνεύω κάθε συμπεριφορά του, για να απαντήσω στα ερωτήματα: "του αρέσω;", "θα μ' αγαπήσει;", "να τον εμπιστευτώ;"
και βλέπω διαφήμιση τράπεζας:
- Γιάννη μ' αγαπάς;
- Φυσικά, βρε κουτό.
-Αύριο θα μ' αγαπάς;
-Εννοείται'
-Σε 6 μήνες;
-Ναι.
-Σε δυο χρόνια;
-Κοίτα, λογικά μιλώντας και υπολογίζοντας...
Κι η άλλη φρικάρει. Έτσι κι εγώ. Αφού το για πάντα δεν υπάρχει κούκλα μου. Κι εσύ αμφιβάλλεις ακόμα και για το τώρα. Ακόμα κι αν θέλεις τώρα.
Προχθές μου είπε: "Εκτός ότι σε θέλω να έρθεις στον αγώνα, θέλουμε και μια όμορφη παρουσία".
Παρένθεση στο ίδιο τηλεφώνημα. Είμαι στην Πειραιώς. Μου λέει "πού είσαι;" "στο πλοίο" απαντάω. "Έφυγες;" λέει. "Ναι, πάω ταξίδι". "Πού;" λέει. "Στο διάολο" λέω. "Πάρε με μαζί" λέει. "Σε έχω ήδη πάρει", απαντάω. Καθώς μιλούσαμε, μένω με τα αυτοκίνητο στη Χαριλάου Τρικούπη. Σκεφτομαι να το αφήσω και να φύγω, αλλά επειδή ξαναπαίρνει μπρος κι αν τ' αφήσω το παίρνει ο γερανός, αποφασίζω να προχωρήσω. Μετά από λίγα μέτρα ξαναμένω. Είχα κάνει 666 χιλιόμετρα. Με έπιασαν τα γέλια. Όταν έφτασα στη δουλειά με δυόμισι ώρες καθυστέρηση, δε γελούσα καθόλου. Για την ακρίβεια παραλίγο να αρχίσω να κλαίω σαν παιδάκι. Συγκρατήθηκα.
Δεν άντεξα και του τηλεφώνησα τώρα. Ευτυχώς. Του λέω με ξέχασες. Σε πήρα, μου είπε. Όντως όταν έκλεισα το τηλέφωνο με είχε πάρει, αλλά το έδειξε τώρα. Ηρέμησα. Μέχρι αύριο που ξυπνήσω και θα αρχίσω να ξανασκέφτομαι.
Τώρα θα ονειρευτώ κάτι καλύτερο. Είχα προγραμματίσει στην άδεια μου να πήγαινα ταξιδάκι Αϊβαλί, Σμύρνη και Κωνσταντινούπολη. Κάτι μέρες πριν είχα γνωρίσει κι έναν Τούρκο ηθοποιό και ακαδημαϊκό που πολύ μου άρεσε. Το γέλιο του. Τρομερά. Την ευγένεια του. Ακόμα και το πονηρό του βλέμμα. Μου είπε να φεύγαμε μαζί την άλλη μέρα για Αθήνα. Χάνω το κινητό, ξυπνάω αργά, χάνω και τον Τούρκο. Βρήκα κάποια άλλη μέρα το τηλέφωνό του, αλλά δεν πήρα. Ευκαιρία τώρα. Τέλος πάντων εκείνο το ταξίδι στην Τουρκία δεν το έκανα ποτέ. Είχα μόλις μετακομίσει, έπρεπε λίγο να συγκρατηθώ με τα λεφτά, και μάλλον είχα πάθει υπερκόπωση. Τώρα όμως με στέλνουν επαγγελματικό ταξίδι. Ο τύπος με τον οποίο μίλησα ήταν γαμάτος. Θα πάω Μυτιλήνη, Σμύρνη και Φώκαια. Του είπα για το ταξίδι που δεν έκανα, και μου είπε έλα στην Κωνσταντινούπολη μαζί μου. Και φεύγεις απο κει. Τι να πω; Μια μικρή ευτυχία.
"Είδες;" μου λέει η αρχισυντάκτριά μου. "Το ευχήθηκες, κι έγινε. Από την πρώτη στιγμή είπα το ταξίδι αυτό ήρθε για σένα". 'Επρεπε να αρνηθούν 10 άτομα για να πάω. Ουάου, που θα έλεγε κι ο Κιανού Ριβς. Να είναι ωραίος και ο ΑΑ.
